In mijn beginjaren moest je ook alles te voet doen. Je kon het met je (eigen) fiets maar als je een ongeluk had, was dat op eigen risico.
Als facteur, zegt Dolfke, was je overal kind aan huis. Omdat je iedere dag langs kwam was je heel eigen aan de mensen. Je deelde vreugde en verdriet met hen. En als het tegen ging, probeerde je hen op te beuren. Ik had dikwijls de indruk dat ze meer tegen de facteur vertelden dan tegen de biechtvader. Dat was best verstaanbaar, lacht Dolfke, want van mij kregen ze geen penitentie.

Ik moest als jonge gast ooit eens gaan biechten. De pastoor vroeg een beetje door over mijn liefdesleven en ik biechtte dat ik één keer over een meisje had gewreven. Over wrijven is zo goed als insteken, repliceerde de biechtvader. Ik kreeg als penitentie 10 Weesgegroetjes en 20 frank in den offerblok. Die 10 Weesgegroetjes heb ik gebeden en over den offerblok heb ik eens gewreven. Over gewreven is zo goed als ingestoken, dacht ik bij mezelf. En met die 20 frank ben ik naar de cinema geweest.

Spuiter
Van jongsaf was Dolfke ne spuiter, zoals ze dat in Zele zeggen. En ook op zijn ronde ontsnapten ze niet aan zijn fratsen. Zo was er een vrouw die al dagen wachtte op een pakje van haar zoon soldaat. Iedere dag stond ze aan haar deur met de vraag of er al een pakske was. Uiteindelijk heb ik dan maar zelf een pakske gemaakt. Een pakske met een dode muis.

Of in ’t Keizershof in Avermaat hadden ze een varken geslacht. Toke, de cafébazin, presenteerde mij een potje kopvlees, maar om mij te foppen hadden ze er veel zout ingedaan zodat het niet te eten was. Ik vloekte, vertelt Dolfke, maar de volgende dag gebaarde ik van krommenaas en zei dat het heel lekker was. Maar in de soep was er die middag in ’t Keizershof ook een beetje te veel zout.

Ooit ben ik eens gegijzeld door drie vrouwen in Avermaat. Ze deden de deur achter me vast en ik kon niet meer buiten. Maar gelukkig is er niets gebeurd, ik stond stevig in mijn schoenen. Ik bond mijn rijkoorden altijd goed vast, knipoogt Dolfke. ’t Ambetantste dat ik tegen kwam, gebeurde op een zondag. Mijn vrouw en ik waren eens gaan wandelen naar Meerskant. Ajirre, Dolfke, zei een vrouw die we tegenkwamen, ik had jou niet herkend met je kleren aan.

Een mooie anekdote was deze van Remi Eeckman. De brave man had zijn tanden laten trekken en wachtte vol ongeduld op zijn nieuw gebit dat uit Düsseldorf moest komen. ’s Zondags na de voetbal klaagde Remi tegen mij, vertelt Dolf, dat die tanden toch lang wegbleven. Dat moest hij juist tegen mij zeggen, lacht Dolf. 's Anderendaags ging ik bij de paardenslachter en vroeg hem of hij mij geen schoon paardengebit kon bezorgen. De volgende dag kreeg ik een schoon gebit, maakte er een schoon pakje van en kleefde er wat Duitse postzegels op.

Liefde

Dolfke is getrouwd met Anna Van Driessche. Ze trouwden in 1954 en dus vierden ze dit jaar hun diamanten huwelijksjubileum. En hoe heb je haar leren kennen? vraag ik Dolf. O, zegt Dolf al lachend, ik heb heel wat meisjes gekend in mijn jeugd.

Ik had zo eens een boerendochter leren kennen en op zondagnamiddag gingen we eens wandelen in het veld. Ze troonde me mee langs de weiden en velden en gaf er altijd tekst en uitleg bij. Hier staat ons koren, dat veld met bieten is van ons, hier groeit onze gerst… Op een bepaald moment komen we aan een weide met koeien en een stier. En, zegt Dolfke bloedserieus, die stier was juist zijn huiswerk aan het maken. Kijk, zei ik tegen mijn meisje, dat zou ik ook wel eens willen doen waarop ze prompt antwoordt: ‘Jamaar, dat weet ik niet ze ne, want die koeien zijn niet van ons!’.

Nee, lacht Dolf, alle gekheid op een stokje, ik heb ons Anna leren kennen op een Kouterkermis. Ik spoot naar haar met een waterpistooltje en, voegt hij er lachend aan toe, ik ben blijven spuiten. En het strafste van al was, dat ze in mijn straat woonde en ik kende haar niet. ’s Anderendaags spraken we terug af en maakten we een grote wandeling langs ’t dorp, den dijk, Meerskant en langs ’t veld terug naar huis. Ik was doodop, bekent Dolf, want ik was gewoon om door te stappen. De volgende dag spraken we weer af en bij toeval kwamen we Anna’s ouders tegen, we konden onze vrijage niet meer verzwijgen. Ik zal dan maar binnenkomen, zeker, vroeg ik aan Anna. Langs de achterdeur kwam ik binnen op het moment dat mijn toekomstige schoonvader in ’t bad zat. Om een lang verhaal kort te maken, het jaar daarop zijn we op 7 augustus getrouwd.

We trouwden met twee andere koppels en wij mochten aan het hoofdaltaar zitten. Het trouwfeest was bij ons thuis in de voorplaats, vult Anna aan, alleen met de naaste familie. Ja, gaat Dolf verder, toen wij trouwden wisten wij van toeten noch blazen. Allez gij toch, lacht Anna. We hadden een huis achter het hoekje in de B-straat. Toen we na onze eerste huwelijksnacht opstonden, waren we net twee grijze duiven, zegt Dolf, ze hadden er niet beter op gevonden dan heel ons bed met bloem en talkpoeder te bestrooien.

Ik ben nu eenmaal zo. Mijn moeder heeft me nooit iets toegestoken, voor haar was dat de normaalste zaak van de wereld dat ik haar hielp. Misschien dacht ze dat ik geld genoeg had want Fredje De Ridder had haar ooit eens wijsgemaakt dat ik het groot lot gewonnen had.

Niets was minder waar. We moesten het rooien met mijn preeke van facteur en dat was in de beginjaren echt niet om over naar huis te schrijven, dat kan ik u verzekeren, zegt Dolf.

Een atletiekclub bestond niet in Zele in mijn jeugd. Dus heb ik wat gevoetbald bij De Zeven maar een echt goede was ik niet. Ik ben gestopt toen ze in 1970 fusioneerden met de Scela en de Sportkring. Ook heb ik nog even gekoerst maar na twee accidenten, ben ik daar wijselijk mee opgehouden, vertelt Dolfke. Maar lopen heb ik heel mijn leven gedaan. Ik ben altijd een klein manneke geweest, gaat hij verder, als de anderen stapten, moest ik lopen om hen bij te benen. En ik kon een stukske lopen, dat kan ik je verzekeren, zegt Dolf resoluut, lopen was echt mijn ding. Het grote voordeel was dat ik nooit moe werd.
Ik herinner me, gaat Dolf verder, dat we eens trainden met marathonlopers. We liepen via de Heikant, Lokeren, Overmere, Uitbergen, Berlare langs de Gratiebossen naar huis. Toen we in Berlare waren, vroeg ik aan Etienne Uytterschaut, willen we langs Dendermonde naar huis lopen. Die vroeg of ik zot geworden was. Echt waar, zegt Dolf, ik werd gewoon nooit moe. Toen ze in het jaar 70 in Zele startten met een atletiekclub was ik op de stichtingsvergadering.

Naast al zijn activiteiten heeft Dolf ook nog voor zeven kinderen gezorgd: Paul, Annette, Martine, André, André, Yvette en Wim. En zij hebben op hun beurt al voor dertien kleinkinderen gezorgd. Met enige fierheid haalt Anna wat foto’s boven om haar kroost te tonen. Ik heb schatten van kinderen, zegt Dolfke, maar ik heb maar van één ding spijt. Er is niemand van al mijn kinderen die aan sport doet. Nee, ze hebben geen aardje naar hun vaartje.

André en André... Dolf en Anna hebben al twee van hun kinderen moeten afgeven. De ene was pas een goed jaar, de andere net 40. Even valt er een stilte en vier ogen spreken boekdelen. Afscheid nemen van je kinderen is en blijft een moeilijke zaak.